Kano, jako młodzieniec, nie był silny ani duży (w wieku 20 lat ważył nie więcej niż 45 kg), przez co często mu dokuczano. Za namową przyjaciela rodziny Nakai Bansei`a (członek gwardii szoguna) zaczął trenować ju-jitsu. Jednak napotkał trudności ze znalezieniem odpowiedniego nauczyciela. Po znalezieniu odpowiedniej dla siebie szkoły – Tenjin Shin`yō-ryū – Jigoro rozpoczął systematyczny trening, a w wieku 21 lat zdobył tytuł "shihan" (mistrz) i stał się asystentem instruktora, który jednak niedługo potem zachorował i zmarł. Kano znalazł inną szkołę – Kito Ryu, w której większy nacisk kładziono na walkę niż na układy formalne kata.

W międzyczasie Kano zaczął opracowywać własne techniki i udoskonalać te już mu znane. Opracował takie techniki jak: Kata Guruma czy Uki Goshi. W wieku 22 lat zaczął prowadzić własną szkołę walki w świątyni buddyjskiej w Kamakurze. Dwa lata później szkoła ta zostanie przeniesiona, nazwana Kodokan i stanie się pierwszą, a zarazem największą szkołą judo na świecie. Z początku styl ten był znany jako Kano Jiu-Jitsu bądź Kano Jiu-Do. Wśród pierwszych uczniów mistrza najbardziej znani są: Yoshitsugu (Yoshiaki) Yamashita - przyszły trener prezydenta Theodore`a Roosevelta, Tsunejiro Tomita - autor powieści judo "Sugata Sanshiro" oraz Sakujiro Yokoyama - znany w swoich czasach jako "Diabeł Yokohamy". Drugim dojo w Japoni stał się dom Yajiro Shinagawy, oddany do dyspozycji Kano w trakcie jego nieobecności w Japonii. Dojo to posiadało 40 mat do treningu. Jednak do 1889 roku ilość adeptów judo nie przekraczała nadal 100. W trakcie treningów Jigoro zasłynął jako bardzo wymagający trener. Preferował on techniki tachi-waza (stojąc) od ne-waza (parter) aczkolwiek jego uczniowie i asystenci trenowali również bardzo intensywnie ne-waza aby być w stanie pokonać rywali z ju-jitsu.

Jigoro od 1885 (mając 25 lat) sprawował funkcję dyrektora elitarnej szkoły Gakushuin, kładąc podstawy nowoczesnej edukacji w Japonii. W 1892 roku wyjechał do Chin ustalając z tamtejszym rządem umowę umożliwiającą naukę chińskim studentom w Japonii. Równolegle, aż do roku 1894 osobiście zarządzał sprawami szkoły judo, kiedy to założył Radę Kodokanu.

W 1891 Jigoro ożenił się z Sumako, najstarszą córką Seisei Takezoe - ambasadora w Korei. Mieli dziewięcioro dzieci - sześć córek i trzech synów, w tym Risei, który stanie się głową Kodokanu oraz Japońskiej Federacji Judo.

We wrześniu 1889 roku Jigoro Kano wyjechał na wielkie tournée po Europie w celu propagowania judo. W 1909 Kano stał się aktywnym członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, a w 1912 pojechał jako gość na olimpiadę w Sztokholmie - pierwszą w której uczestniczyła Japonia. Brał też udział w każdej następnej aż do olimpiady w Berlinie w 1936 roku.

Przed wybuchem I Wojny Światowej dojo judo zostały założone w USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Kanadzie, Indiach, a także w Rosji, Chinach i Korei. W 1911 roku Rosjanin Oshichenikow odwiedził Kodokan i spędził tam 6 miesięcy trenując, uzyskując stopień nidan. Do Rosji wrócił 1917 i zaczął uczyć judo rosyjskie wojsko oraz tajną policję. Stał się również współzałożycielem rosyjskiego sportu - Sambo - którego techniki opierają się w dużej mierze na judo. Ze względu iż do Kodokanu uczęszczało dużo osób z zagranicy- głównie żeglarzy i zamorskich kupców, zostało napisanych dużo książek i artykułów w różnych językach.

W 1935 Kano dostał nagrodę Asahi za wybitny wkład w rozwój sztuki, nauki i sportu. W 1938 roku wyjechał na spotkanie Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Kairze i udało mu się wypromować Tokio jako miejsce na następną olimpiadę w 1940 roku. W jej trakcie pierwszy raz miało zostać pokazane judo ale jeszcze nie jak sport olimpijski. W drodze powrotnej z tego spotkania, 4 maja 1938 roku, Kano umarł na zapalenie płuc na pokładzie statku Hikawa Maru. Miał 78 lat.

Do 1952 roku judo trenowało ponad 6 milionów ludzi w ponad 30 krajach na całym świecie.

W 1964 roku Judo stało się dyscypliną olimpijską dla mężczyzn. Pod naciskiem amerykańskich kobiet, od 1988 judo stało się też sportem olimpijskim dla nich. Sport ten stał się jednym z najpopularniejszych sportów walki na świecie.

Strój

Judoka (adept judo) nosi strój zwany judoga. Składa się on z: spodni (zubon), twardej góry stroju (keikoga) i pasa (obi). Wcześniej nie było takiego stroju w żadnej sztuce walki. Krój ten został opracowany w Kodokanie, a następnie przejęty przez inne szkoły sztuk walki. Judoga może być biała lub niebieska, dla rozróżnienia zawodników. Pierwszy wyczytany do walki zawodnik wchodzi na tatami z prawej strony sędziego ubrany na niebiesko. W Japonii nadal walczy się tradycyjnie co oznacza że obaj zawodnicy posiadają biały strój, a jeden z nich przewiązuje się czerwoną opaską, co nawiązuje do kolorów flagi Japonii.

Judoga jest zrobiona z bawełny, gruba i bardzo wytrzymała aby duże siły działające na nią w trakcie rzutów i duszeń nie rozerwały jej. Nie ogranicza ona przy tym w żaden sposób ruchów. Ogólnie można stroje do judo podzielić na dwie kategorie: pojedynczo i podwójnie tkane. Pojedynczo tkane (ang. single-weave) są lżejsze i cieńsze, a ich gramaturo zawiera się w zakresie 300–550 g/m². Są one mniej wytrzymałe lecz mniej grzeją. Stroje podwójnie tkane mają gramaturę w zakresie 650–1050 g/m². Mają one tą cechę że trudniej za nie chwycić, co jest oczywistą zaletą na zawodach. Wymiary stroju są ściśle sprecyzowane, np nogawka nie może kończyć się wyżej niż 5 cm nad kostką. Za niespełnienie tych wymogów zawodnika może czekać dyskwalifikacja z całych zawodów.

Techniki

Technikę judo podzielić można na dwie zasadnicze grupy: rzuty (nage-waza) i chwyty (katame-waza).

1. NAGE-WAZA – technika rzutów, stosowana wówczas, gdy przeciwnik traci równowagę, lub jest z niej wytrącony. Rzut wykonywany jest przeważnie przez zastawienie drogi (po której dąży przeciwnik aby uzyskać równowagę) nogą, biodrami, stopą itd. tak, aby przez dalsze wychylenie rękami doprowadzić go do upadku na plecy. W grupie tej występują również kontrataki oraz połączenia dwu lub więcej pojedynczych rzutów – tzw. kombinacje. Przejścia do drugiej dużej grupy elementów techniki – sprowadzenia do walki w parterze (hikomi-no-kata) – to specyficzny, odrębny dział techniki.
2. KATAME-WAZA – dosłownie: technika obezwładnień – dzieli się na trzy podgrupy: trzymania, dźwignie i duszenia. Trzymania – polegają na utrzymaniu przeciwnika na plecach na macie, tak aby można było całkowicie kontrolować jego ruchy. Za utrzymanie przeciwnika w ten sposób przez 25 sekund otrzymuje się punkt (ippon) i wygrywa walkę. Dźwignie – w walce sportowej dozwolone jest stosowanie dźwigni (tj. wyłamywania i wykręcania) jedynie na staw łokciowy. Doprowadzenie do sytuacji, która w samoobronie pozwoliłaby na unieszkodliwienie przeciwnika, daje wygraną w walce sportowej. Duszenia – tj. nacisk krawędzią przedramienia lub kołnierzem judogi na krtań lub tętnicę szyjną.
3. ATEMI-WAZA - techniki uderzeń i kopnięć. Rzadko nauczane, gdyż europejski związek judo nie uznaje tej grupy. Uczone tylko w judo tradycyjnym, judo sportowe skupia się tylko na NAGE-WAZA i KATAME-WAZA.

W każdej z tych grup, podobnie jak przy rzutach, występują również obrony i kontrataki oraz kombinacje różnych elementów. Wszystkie te elementy zostały dla celów szkoleniowych usystematyzowane przy uwzględnieniu dwóch generalnych założeń: – ich znaczenia praktycznego tj. skuteczności i częstości występowania w zawodach, – możliwości właściwego, technicznego opanowania przez ćwiczących.

Techniki judo można podzielić następująco:

• Rzuty – Nage Waza

techniki unieruchomień Katame Waza:

• Trzymania – Osae-Komi Waza przykład: Hon-kesa-gatame
• Duszenia – Shime Waza
• Dźwignie – Kansetsu Waza

oraz bardzo rzadko nauczane: atak na wrażliwe miejsca ciała ludzkiego Atemi Waza

Rzuty dzielimy ze względu na to która część ciała jest odpowiedzialna za rzut:

• Rzuty ręczne – Te Waza przykład: Morote Seoi-Nage
• Rzuty biodrowe – Koshi Waza przykład: Harai-Goshi

• Techniki nożne – Ashi Waza przykład: O-Soto-Gari

• Rzuty poświęcenia gdzie my sami upadamy pociągając za sobą uke – Yoku Sutemi Waza przykład: yoko-otoshi
• Rzuty poświęcenia gdzie my sami upadamy na plecy – Ma Sutemi Waza przykład: Tomoe-Nage

W judo dźwignie zakłada się tylko i wyłącznie na staw łokciowy.

Duszenia w judo są bardzo skuteczne i mogą doprowadzić do utraty przytomności podczas walki. Techniki tego rodzaju odcinają dopływ powietrza do płuc lub dopływ krwi do mózgu poprzez nacisk na tętnicę szyjną. Duszenia można wykonywać rękoma lub kołnierzem przeciwnika. Dopuszcza się również duszenia nogami ale z pewnymi ograniczeniami ponieważ nogi są wielokrotnie silniejsze od rąk.

Duszenia i dźwignie mogą być zakładane w tak samo w pozycji stojącej jak i w parterze, aczkolwiek dużo bezpieczniej jest stosować je w parterze.

Trening

Trening judo opiera się na trenowaniu padów, rzutów, dźwigni i duszeń oraz na randori (sparringu). Walki treningowe, prowadzone w parterze (ne-waza) albo stójce (tachi-waza), nazywają się randori. Walki na zawodach nazywa się shiai. Trening judo charakteryzuje się, zresztą jak większość japońskich sztuk walki, ceremonialnością. Trening zaczyna i kończy ceremonialny ukłon zwany rei. W ramach treningu trenuje się również układy kata – są to z góry zaaranżowane ataki i odpowiedzi na nie. Służą one do demonstrowania technik, dopracowania ruchów, a także do zachowania pewnych technik których już się nie stosuje w walkach sportowych.

Walki odbywają się na tatami (matach) w sali nazywanej dojo. Maty są miękkie aby złagodzić upadek ćwiczącego i nie narazić go na poważniejsze uszkodzenia ciała.

Trening judo rozwija siłę oraz wyrabia formę i zmysł równowagi. Uczy strategi walki oraz walki w bezpośrednim kontakcie z stawiającym opór przeciwnikiem.

Kategorie wagowe:

Filozofia judo

Filozofia judo stworzona przez prof. dr. Kano opiera się głównie na kilku zasadach:

• Czynić tak, aby było jak najbardziej efektywne współdziałanie ciała i umysłu
• JU – Ustępować, aby zwyciężyć (inaczej: jeśli ktoś cię pcha, to go pociągnij; jeżeli cię ciągnie, to go pchnij)
• Serioku Zeno – Maksimum skuteczności przy minimum wysiłku
• Jita Kjioei – Przez czynienie sobie dobra nawzajem do dobra ogólnego
• Doskonalić samego siebie